Wtedy żona – wychylając się przez okno z domku, który wynajmowaliśmy – coś do mnie krzyknęła. Nie usłyszałem, o co jej chodzi, więc zrobiłem krok w stronę brzegu. Dopiero wtedy zrozumiałem, że woła mnie na śniadanie. Zniecierpliwiony machnąłem ręką, co miało znaczyć: „Nie zawracaj mi głowy, przyjdę później, bo fot. Adobe Stock, Konstantin Yuganov Codziennie budzę się o 4:30. Choćbym nie wiem jak wciskała głowę w poduszkę, już nie zasnę. Słyszę zegar sąsiadów. Dzwoni „dzyń, dzyń, dzyń…”, ale na kwadranse i półgodziny grubiej: „bim, bim, bam!”. Więc leżę i liczę te grube i cienkie; 18 cienkich, 4 grube. Nigdy się nie pomylę. Niedaleko naszej kamienicy stoi kościół, więc o szóstej, kiedy zaczynają walić dzwony, mimo że jestem niewierząca, odmawiam szeptem: – Anioł Pański zwiastował Pannie Maryi i poczęła z Ducha Świętego… Tylko tyle, bo więcej nie umiem Obiecywałam sobie, że się dowiem, jak to dalej leci, ale schodziło jakoś, i zostałam w końcu z tą Panną Marią, co miała dziecko nie wiadomo skąd. Za to gdy przy załatwianiu pochówku Bodzia ksiądz mnie zapytał, czy czasem się modlę, mogłam powiedzieć, że tak, modlę się codziennie. W końcu prawdę mówiłam, nie? Leżąc, czekam do ostatniego cienkiego „dzyń!”, potem wstaję po cichu i zapalam pierwszego szluga. Od razu czuję mrowienie w łydkach, więc zaczynam poruszać palcami, kręcić stopą kółka, a czasem, jak jest silniejszy skurcz, biorę myjkę z trawy morskiej, co ją mam na podorędziu, i masuję nogi w kierunku serca. Wyczytałam w kolorowej gazecie, że to pomaga, jednak najlepiej rzucić palenie, bo żyły wapnieją od nikotyny, i dlatego mam nogi jak nieswoje. Co z tego, skoro nijak z nałogiem się rozstać nie umiem. A może i nie chcę… Kopcę więc i wstawiam czajnik, ale bez gwizdka, bo nie chcę, żeby dzieciaki się obudziły za wcześnie. Są rozmazane do południa, jeśli nie dośpią, dlatego zawsze daję im jeszcze jedno cienkie „dzyń”. Zalewam dwie kopiaste łyżeczki kawy i połykam pierwszy proszek. Na rozruch! – Waldek, wstawaj już – mówię, ale on jest gorszy od maluchów. Kiedy wreszcie usiądzie na tapczanie, najpierw się czochra i ziewa, potem przeciąga, mlaska, stęka, aż wreszcie idzie do łazienki. Odezwie się do mnie tylko raz, żeby zapytać, gdzie są jego fajki albo klucze. Gdyby nie to sprzątanie po nim, w ogóle bym nie czuła, że jest facet w domu. Nawet jak się na mnie kładzie i robi co swoje, też myślę o czym innym. Tylko kiedy przesadzi z alkoholem i marudzi, wiem, że mam chłopa. Do żłobka są trzy przystanki Julitka zasypia, zanim zdążę skasować bilet. Natalka siąka nosem i chce z powrotem; niby ją brzuch boli. Chociaż przed wyjściem sto razy pytałam, czy się załatwiała, zawsze narobi poruty! Czasami jestem mokra do majtek, zanim oddam dziewczynki pani Zosi. Tylko ona umie z nimi gadać – ja, ich matka rodzona, całkiem nie mam podejścia i zaraz wrzeszczę. Do własnych dzieci nie mam podejścia… Boguś był inny. Taki do schrupania! Słodki. Kochany. Przylepny. Jak spojrzał tymi oczkami spod wielkich rzęs, to się chciało go zacałować. Włoski miał czarne jak smoła, a źrenice jak chaber. Nie nażył się Boguś, marne 3 latka! Nawet w chorobie nie płakał za bardzo, chociaż był skłuty od kroplówek i zastrzyków… Dziwne było, że ja całe pół roku ryczałam bez przerwy, a kiedy odszedł, jakby mi łzy wyschły. Jakby ich zabrakło! W gardle gula, mówić nie mogę, oczy suche. Tak się porobiło. Nawet mu porządnej zabawki nie zdążyłam kupić, bo zawsze brakowało pieniędzy na głupstwa – było na buty dla dziewczynek, jedzenie, świadczenia, dla mnie na jakąś kieckę od czasu do czasu, a dla tego chłopczyka najlepszego i najgrzeczniejszego nic! Teraz sobie nie mogę przebaczyć, że taka byłam podła i bez serca. Tyle, co dostał od kogoś, albo co zostało po bliźniaczkach, często połamane, popsute. I przebaczyć sobie nie mogę, że go zostawiałam z sąsiadkami, a sama uciekałam za jednym, drugim chłopem, jakby to było warte zachodu. Po pogrzebie, najmocniej jak potrafiłam, żeby bolało, waliłam się po twarzy: – Ty kretynko! – wyrzucałam sobie. – Żal ci było na zabawkę, a na randki latałaś z różnymi szubrawcami... Flaszki im kupowałaś... Żeby cię pokręciło, żebyś wyła jak wilk do księżyca za to dziecko biedne, co miłości od ciebie nie zaznało! To nieprawda, bo kochałam Bogusia bardzo Byłam dla niego lepsza nawet niż dla dziewczynek, ale wtedy, w tej rozpaczy, tak właśnie mówiłam. Nad jego mogiłką też sama stałam. Tylko ksiądz i jego pomocnik byli, no i grabarze, nie wiadomo po co 4 do takiej malutkiej trumienki. Chyba tylko po to, żeby im w łapę dać! Ale nic nie dostali, bo po pierwsze nie miałam pieniędzy, a po drugie, za co nagradzać? Za to, że śmiertelny dół wykopią? Ojca Bogusia na pogrzebie nie było. Gdybym wiedziała, gdzie go szukać, to bardzo bym chciała, żeby on też szczerze żałował tego dziecka. Ale ja z nim byłam tylko 2 tygodnie nad morzem, gdzie pracowałam w uzdrowisku jako kelnerka, a on grał na różnych imprezach i dansingach. Taki był piękny, że nie mogłam uwierzyć, kiedy się do mnie uśmiechnął tymi swoimi białymi zębami, chociaż tyle kuracjuszek i wczasowiczek na niego filowało. Ja zarabiałam tam na lepszy ciuch i kino, bo rodzice, chociaż niebiedni, skąpili na wszystkim i wyrwać od nich jakiś grosz, to był cud! Dopiero pod koniec września zaczęłam mieć mdłości, więc nie miałam wątpliwości, że jestem w ciąży. Ojca Bogusia już dawno wywiało; wyjechał i koniec. Nawet nazwisko mi podał fałszywe i miejscowość nie taką, zakpił sobie ze mnie w żywe oczy! Rzuciłam szkołę w połowie I powiem wam, że strasznie mi było ciężko samej… Strasznie! Mój ojciec nosi baldachim nad księdzem, a matka więcej czasu spędza w kościele niż we własnej kuchni, ale pognali mnie z domu, jak tylko brzuch zaczęło być widać. – Rób, co chcesz – powiedziała matka. – My bękarta nie będziemy wychowywać. Może, gdybym się popłakała, przeprosiła za wstyd, leżała im pod nogami, gdybym obiecała, że oddam dzieciaka do adopcji, byłoby inaczej. Ale ja zacisnęłam zęby i poszłam. – Szlag z wami – powiedziałam na do widzenia, więc nie było po co się odwracać i czekać, aż zawołają z powrotem. Do samego porodu pracowałam jako salowa w pobliskim szpitalu. Jak mnie złapały bóle, ledwo zdążyłam windą wjechać na porodówkę. Raz, dwa było po wszystkim… 2 dni i mogłam wracać do mojej klitki z łazienką na korytarzu, wynajętej za 200 zł miesięcznie plus światło. Oddziałowa, dobra kobieta, załatwiła, że ze szpitala odwoził mnie karetką pan Heniek, kierowca z ratunkowego. Ryży, biały jak słonina i pies na baby. Żadnej salowej podobno nie przepuścił, chociaż jego żona co jakiś czas przylatywała z awanturą i groziła rozwodem. Z Heńkiem właśnie mam bliźniaczki… Prawie zaraz po Bogusiu znowu zaszłam w ciążę, ale to nie była rozpacz, bo wtedy normalnie żyłam. Tylko z Heńkiem mi było dobrze i bezpiecznie. Lubię co i raz wymieniać jego imię: Heniuś, Heniek, dla Heńka, o Heńku… Wydaje mi się wtedy, że jak o nim gadam, to on jeszcze jest! Mówił, że odejdzie od żony, i może tak by się stało, gdyby nie ciężki udar, z którego już nie wyszedł. Dopiero wtedy powiedzieli mi na internie, że się leczył od dawna, a tętnice tak miał zatkane cholesterolem jak rurki gęstą śmietaną. No i znowu byłam sama z trojgiem nieślubnych dzieciaków… Kiedy Heniek żył, obiecywał mi, że się przeniosę do mieszkania po jego zmarłej matce, co to on opłaca za nie czynsz, więc nikt się nie może przyczepić, komu je wypuści… Nic wielkiego; pokój z kuchnią, ale w blokach, więc była łazienka, centralne i winda. Planowaliśmy razem, jak się tam rozlokuję i urządzę, więc gdy zmarł, poszłam do jego sióstr i poprosiłam, żeby mi wynajęły to mieszkanie. Skoro i tak stoi puste… Przynajmniej córki Henia miałyby ludzkie warunki. Matko Boska, jaka była awantura! Gdyby mnie nie wyzywały od najgorszych, może i bym poszła na ugodę, nie sądziłabym o alimenty wdowy po Heniu. Ale jak tak, to wet za wet! Miałam świadków, bo pół szpitala wiedziało o naszym romansie, a sam Henio wszystkim rozpowiadał, że urodziły mu się dwie córeczki. Robił zdjęcia, kręcił filmiki telefonem… Żaden sąd na świecie nie miałby wątpliwości, tym bardziej że wdowa po Heniu prowadziła działalność gospodarczą i nie narzekała na brak kasy. Jego legalny syn pewnie nawet by nie odczuł braku paru złotych dla przyrodnich sióstr. Miał wszystko, nawet quada dostał od matki za skończenie gimnazjum! Ja się go bałam – wyrastał na rozwydrzonego nastolatka i źle mu patrzyło z oczu. Odkąd mi drzwi wymalował sprayem i różne świństwa zostawiał na słomiance, zaczęłam być niespokojna. Okna mam tuż nad chodnikiem, a framugi takie, że wystarczy kopnąć i już się jest w środku. Wtedy zaczęłam się budzić przed świtem i liczyć godziny. Jak głupia ciągle wierzyłam w miłość Desperacko szukałam chłopa. Boguś skończył 2 latka, bliźniaczki robiły do nocników, nauczyłam je jeść dorosłe jedzenie, mogłam się więc porozglądać, czy jakiś miły pan nie chce 24-latki z dziećmi I właśnie za ten czas najbardziej siebie obwiniam… – Ty to głupia jesteś, Jolka – powiedziała mi kumpela z roboty. – Kto cię weźmie na poważnie z trójką bachorów, kiedy pełno jest młodych lasek, co aż piszczą do tego interesu? Chyba musiałby się cud jakiś zdarzyć! Do łóżka, na trochę, to miałam wzięcie, owszem. Co który do mnie przyszedł, od razu lazł z łapami. Obowiązkowo piwo musiało być, na jedzeniu tak im nie zależało jak na tym piwie! Spałam z każdym, bo bez tego w ogóle byłam bez szans. – Cnotkę udajesz? – jeden się mnie zapytał. – A dzieci? Z wiatru się biorą? Jak raz poznałam fajnego, młodego chłopaka, co mówił, że się we mnie chyba zakochał, to zaraz się znalazła jego mamusia i prawie mnie pobiła. – Zostaw mojego syna! – wrzeszczała na pół ulicy. – Ślepia ci wypalę, jak się nie odczepisz! To dlatego, kiedy się Waldek napatoczył i chciał zostać ze mną, od razu się zgodziłam. On nie miał stałej pracy i żył tylko z rynku; coś zahandlował, coś zachachmęcił i jakoś wychodził na swoje. Wcale mi w chorobie Bogusia nie pomógł, tyle tylko że zostawał z dziewczynkami, kiedy ja byłam w szpitalu przy małym. Ale palcem nie ruszył. Jak wracałam, dzieci miały mokre rajtuzy od sików, bo jak im się zdarzyło coś grubszego, kazał im ściągać majtki i latały z gołą pupą. Trzęsłam się ze złości, lecz nic nie mówiłam, tylko w głowie mi się przewracało jak w pralce. Raz jeden (Bogusia już nie było) zawołałam o pieniądze na dentystę. Bolała mnie górna trójka, dziąsło spuchło. Żadne proszki nie działały, to poprosiłam Waldka, żeby dał mi kasę jakąś. Nawet chciałam wszystko w żart obrócić, bo zawsze się wściekał, kiedy musiał sięgnąć do portmonetki. Powiedziałam więc, że chybaby nie chciał mieć szczerbatej dziewczyny? A on mi na to, że nawet dobrze by było, bo nikt inny by się na mnie nie połaszczył! Od tego jeszcze bardziej go nie lubię! Nie pogonię go jednak, bo synalek Henia dalej się odgraża, boję się go. Chociaż tak mnie strasznie trzęsie, kiedy Waldek łazi po mieszkaniu i jęczy, że coś mu nie pasuje. – Czemu ty do opieki nie idziesz? – wścieka się. – Tylko daj i daj! A co to ja, worek bez dna jestem? Powiesz, że jesteś samotna, bezrobotna z dziećmi. Należy ci się jak psu zupa! – Rodzice żyją? Oboje? – pyta mnie młoda, wymalowana babka przekładająca papiery na biurku. Na widoku stoi fotografia jej, jakiegoś faceta i dziewuszki z kucykami. Szczęśliwa rodzinka! Specjalnie postawiła; niech się napatrzą te, co same się tłuką po świecie. Niech zazdroszczą! – Żyją. Oboje – mówię cicho. – Nie utrzymujemy kontaktów. – To już pani sprawa – burczy tamta. – Jeśli pani jest niewydolna społecznie, trzeba wystąpić o alimenty na siebie i dzieci. Chyba są jacyś ojcowie? – No właśnie nie ma… – zaczynam, ale dziewucha mi przerywa: – Proszę pani, ja nie mam czasu na żarty! Niech pani zobaczy, jaka dziś kolejka – macha pazurami. – I każda z was jest w wyjątkowo trudnej sytuacji! Z kim pani ma te dzieci? Z Duchem Świętym? Jaka z pani „samotna”? Są rodzice, są konkubenci, jest na pewno jakaś rodzina dalsza i bliższa, państwo wszystkiego za ludzi nie załatwi! Zaciskam pięść, bo strasznie mi się chce ją walnąć w tę wymalowaną buźkę! Tak trzasnąć, żeby poczuła, żeby jej rozjechać nos, żeby nie była już taka śliczna. Jeszcze chwila i to zrobię… Więc chowam tę pięść do kieszeni, a potem, dla większej pewności, ściskam ją drugą ręką, i tak stoję przed babskiem jak w kaftanie bezpieczeństwa. – Dostanie pani w drodze wyjątku talony obiadowe i kwit na opał. Pieniędzy nie ma. Nic nie poradzę. Następna! Wychodzę na zalany słońcem świat, wszystko naokoło jasne i piękne, ludzie ładni, bogaci, szczęśliwi. I tylko ja jakąś mgłę mam w głowie. Chciałabym coś powiedzieć, ale nie wiem co, bo w ogóle nie jestem za rozmowna. Tylko teraz się rozpisałam, żeby się nie rozpaść z nerwów! Jakby była dla mnie furtka do normalnego życia, to otworzyłabym ją zaraz i na tę drugą stronę przeszła. Ale żadnej furtki nie ma dla mnie. Czytaj także:„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę” „– No tak, ty masz szczęście. Wyszłaś za mąż za prawdziwego faceta. A ja? Za nieudacznika! – wypaliła ze złością moja żona. A potem zaczęła się żalić, jak to z powodu tchórzostwa, lenistwa i braku ambicji nie chcę zmienić naszego życia w raj. Że inne kobiety mają lepiej, tylko ona tak źle trafiła itd. Przy stole zapanowała kompletna cisza”. Tagsalkohol autobus babcia bar blondyna budowa chłopak covid dom dziadek dzieci dziecko dziewczyna facet impreza jasio kierowca kobieta ksiądz lekarz mama mąż ojciec pandemia para pies Polak policja policjant praca ryby samochód samolot sklep syn szkoła tv wojsko wpadka wypadek zakupy zima zwierzęta złodziej żona Serwis powstał w celach humorystycznych. Celem serwisu jest dostarczenie użytkownikom jak najlepszej rozrywki za pomocą śmiesznych filmików, zdjęć, memów, obrazków, dowcipów oraz wszelkich ciekawych treści. Administracja serwisu nie ponosi odpowiedzialności za materiały dodawane przez użytkowników, którzy podczas rejestracji zaakceptowali regulamin serwisu. Jeśli uważasz, że materiał znajdujący się w naszym serwisie łamie prawo, bądź narusza zasady, możesz zgłosić to do administracji serwisu. Kontakt: info@ . Polityka Prywatności i Cookies. Obowiązek Informacyjny RODO. Ostatnie wpisy Kawał: Na uroczystym przyjęciu Kawał: Siedzi pijany facet w barze Kawał: W sadzie trwa rozprawa rozwodowa Żart: Jedzie młoda matka autobusem Kawał: Dwóch przedszkolaków AF themes We mainly focus on quality code and elegant design with incredible support. Our WordPress themes and plugins empower you to create an elegant, professional and easy to maintain website in no time at all.

Lato minęło jak z bicza trzasnął. Monika wróciła do Warszawy, ja zostałem na Wybrzeżu. Byłem nieszczęśliwy. Z tęsknoty nie mogłem spać. Na dodatek bałem się, że nasz związek nie przetrwa, że Monika o mnie zapomni. A przecież chciałem spędzić z nią życie! Nie wyobrażałem sobie, że mogło być inaczej.

Serial TV 1992-1996 30m. Dramat, Familijny Film jest zapisem wydarzeń, które doprowadziły do samobójstwa lubianego przez rówieśników ucznia klasy maturalnej. Jego tragiczna śmierć pogrążyła jego najbliższego przyjaciela w żałobie i stała się przyczyną bolesnych traum.
Historie z życia wzięte. Miała wypadek, depresję, tętniaka i poroniła Historia z happy endem. Z korporacji do galerii sztuki. Kobieta z obrazu – Hanna Kłopotowska.
Sielsko i anielskoTak sobie myślę, że właściwie to jestem wielką szczęściarą. Wstaję rano, wdycham zdrowe wiejskie powietrze i jestem szczęśliwa. Ptaki również, bo śpiewają na sośnie rychtalskiej różne kantyki. Cóż więcej potrzeba do pełnego kawa obok mnie. Stukam na klawiaturze komputera. Po chwili otwieram okno z widokiem na mój kochany ogródek. Tak. Są jeszcze takie miejsca w naszej kochanej Polsce, gdzie nikt nie odlicza czasu, a życie biegnie swoim torem. Nic nie zakłóca błogiego rano. Czas na spacer po wiejskim ogródku. Wdychanie zapachu sosen i świerków oczyszcza umysł. Tak mi się zdaje. Czy jest ktoś, kto może zmącić sielsko-wiejski balans?Dosyć zachwytów! Przerwa dobrze mi w dłonie kubek z kawą i w niebo. Dwa bociany fruną w nieznanym kierunku. Tuż za nimi rozpostarły skrzydła łabędzie. Zapewne fruną do pobliskiego stawu. Byłam tam. Jest niedaleko mojego niedużego mieszkania. Stara, piękna dziewiętnastowieczna kamienica swym herbacianym kolorem i niebanalną architekturą przyciąga niejedno spojrzenie przechodnia. Z pewnością niejedno mogłaby w ogródku w foteliku. Wyciągam nogi. Patrzę w niebo. Cholera! Będzie upał. Tak jak zapowiedziała pogodynka. Niebo bezchmurne. No cóż! Woda niedaleko, zagajnik również. Ptaki i inne zwierzątka będą się miały gdzie schronić. A ja?W mieszkaniu na szczęście jest chłodno i nie trzeba klimatyzacji. Bo jest wysokie na trzy i pół metra. Jest czym oddychać, a zapach znad stawu i zagajnika dociera do mieszkania przez otwarte wysokie się w szelest tataraku. Rechot żab również mógłby niejedno powiedzieć. Jest radosny! Szczęśliwy! Taki swojski. I ten zapach wody unoszący się w powietrzu… wilgotny, rześki. Niedaleko łąka. Mnóstwo polnych kwiatów. To rzadkość tych czasów. Różnorodność kolorów i gatunków zmusza do stworzenia pięknego uwierzycie? Tak sobie mieszkam. Sielsko i tylko ocet… Teraz brak octuWybieram się do pobliskiego marketu. Poranny prysznic. Makijaż. Przewiewna sukienka, torba i Samochody mijają pobliski zagajnik i staw. Spoglądam w stronę stawu. Dzikie kaczki pluszczą się i trzepocą skrzydłami. Są szczęśliwe. Tak myślę.– Dzień dobry. – Słyszę serdeczne powitanie. – Śliczny ma pani kapelusik. Na upał w sam raz. Chroni głowę przed natrętnym, rozżarzonym powitanie i komplement z samego rana wprawiają w dobry humor.– Dzień dobry. Dziękuję. – Odwzajemniam się nieśmiałym uśmiechem.– Dokąd tak z rana?... Spacerek?– O, tak – odpowiadam nieco tutaj życzliwi i uczynni. Doświadczam tego na własnej skórze. Niemal codziennie. O każdej porze dnia. Wykluczam noc oczywiście!Biorę koszyk na zakupy. Z półki olej, warzywa, owoce, małą kajzerkę i wkładam do koszyka wybrane produkty. Brakuje mi tylko jednej rzeczy – octu. Wolno się rozglądam. Podchodzę do kasy.– Przepraszam panią, na której półce jest ocet?Mieszkam tu już jakiś czas i powinnam to wiedzieć. W końcu w sklepie nie pierwszy raz jestem.– Nie mamy octu. Już cały kobieta śmieje się bardzo dłonią policzka. „Jak to?”– Widzi pani, do czego doszło? Musi pani iść do sklepu pana P. Tam powinien być.– A słoiki są?– Nie, nie ma. Mamy tylko ja wpadam w histeryczny śmiech. Pani przy kasie odwzajemnia się tym samym. Śmiech rozlega się po całym do kasy. Młoda kobieta próbuje wytłumaczyć pewne braki w towarze.– Nie ma w hurtowni, w której zamawiamy towar – tłumaczy i śmieje się szczerze. – Widzi pani, kiedyś był tylko ocet, reszta na kartki. Teraz brak octu. Od pozostałych produktów półki się uginają.– Skąd to pani wie? – pytam. – Jest pani młodą osobą. Siłą rzeczy nie przeżyła pani tego.– Tato mi opowiada o tamtych czasach. O stanie wojennym miłe zaskoczona. To, że opowiada córce o tamtych czasach, jest miłe, co podziwiam. Sam fakt rozmów z córką świadczy o ich bliskim kontakcie emocjonalnym. Stan wojenny dla większości młodych ludzi to jedna wielka niewiadoma. Dążenie do poznania historii stanu wojennego jest, powiem dosadnie, obojętne. Nie wgłębiałam się bliżej w meritum sprawy.– Uszanowanie dla tatusia. Jestem pełna podziwu, że potrafi pani przekazać i przybliżyć historię tamtych czasów – powiedziałam. – A ocet proszę się i cóż! Mądrą mamy młodzież, mimo wszelką normąZaczynam prozaicznie. Proszę jednak wytrwać. Tak, to prawda. Zgubiłam wąż od mojego odkurzacza. To był normalny wąż z małą nasadką. Przyzwyczaiłam się do odkurzacza, do węża, nasadki, bo bardzo poręczny ten odkurzacz. Wąż nie za długi, giętki. Odkurzacz również lekki i bardzo przydatny. Ten wąż jest w zupełnie innym miejscu niż mój mały, lekki odkurzacz. Zwykle wyciągam go i podłączam do odkurzacza. Po prostu małe mieszkanie i w całości nie mieści się między szafą a ścianą. Za to w szafie na dolnej półce z powodzeniem. Zwykle wyciągam najpierw odkurzacz, a potem wąż z nasadką. Jestem wtedy gospodynią domową, a dokładniej sprzątaczką. W kilka sekund przeistaczam się w inną osobę. Łatwo wtedy, po sprzątaniu, kiedy opadają siły, zapomnieć o obowiązku sprzątania panią tego mieszkania. Robię, co mi się żywnie podoba. Śpiewam, maluję się, piszę opowiadania. Tak jak w tej chwili. Jestem szczęśliwa. Do bólu szczęśliwa. Mój świętej pamięci mąż zwykle mówił: „róbta, co chceta, obyście byli szczęśliwi”. Miał skoro wąż się gdzieś zawieruszył… Przeszukałam kilka razy szafę i zajrzałam za kanapę. Wszystkie kąty, gdzie mogłam go włożyć – za łóżkiem, biurkiem, za półkami. oczywiście garaż, piwnicę. Nie pamiętam. Amnezja. Szkoda, bo był fajny. A co gorsza, odkurzacz stoi bezczynny. Bezrobotny. Patrzę na niego z politowaniem. To z pewnością jest złośliwość przedmiotów jednak inne zmartwienia niż wąż do odkurzacza. Pogodziłam się ze stratą i zapomniałam o tym. Nie myślałam już o nim nawet wtedy, kiedy opustoszyłam szafę, żeby poukładać swoje ubrania na nowo. Lubię porządek w szafie. Łatwiej jest schować wszystkie rzeczy. A jest tego nie powiem, jest! Przy tej okazji odłożyłam nieco ubrań dla Caritasu. Pozbywam się wtedy nawet tych, które lubię. Zbierają co jakiś czas spod posesji worki z ubraniami dla biednych ludzi. Trzeba pomagać ludziom. A może zamyślona wrzuciłam wąż do takiego dobroczynnego worka?To byłoby jakieś wytłumaczenie. Ale co w takim razie z moim odkurzaczem i pozostałymi częściami? Przecież nie dopasuję węża z innego odkurzacza do tego, co mam. Pogodziłam się więc ze stratą. Pomyślałam, że czas kupić porządny odkurzacz. Przyznam się, że trudno mi będzie rozstać się z tym martwym przedmiotem. Stał taki bezrobotny w kącie. Między szafą a ścianą. Opowiadanie krótkie i bez puenty. Tajemnicze zniknięcie węża z małą nasadką nie wytrzyma ogromnej konkurencji z tym, co codziennie podaje prasa i telewizja. Ale nie przerywajcie czytania. To jest tylko preludium. Będzie ciekawiej. Obiecuję na sto procent!Należę do tych bezsennych. Zasypia mi się ciężko, a jak mi się już uda, to razem z sennymi marami. Krzątam się gdzieś po jakichś mieszkaniach, widzę to podłogę, to sufit, to ściany, to znowu żyrandol, a mieszkanie wielkie… nie ma końca. Bywają również inne majaki czy też zjawy. Ten sen – gdzieś nad ranem był inny. Taki rzeczywisty. Mary miały lepszy dzień, dobrze oświetliły mieszkanie. Wyraźnie było widać szafę w mojej sypialni. Nocną lampkę, żelazne kute łóżko, wyraźnie widziałam poduszkę i kołdrę, którą odrzuciłam jednym ruchem. Wstałam szybko z łóżka, otworzyłam szafę i schyliłam się do najniższej półki. Tam trzymam pudła z butami. Wyrzuciłam je z szafy i zajrzałam w czeluście szafy. Pod niewielkim kocem leżał mój wąż. Wyglądał, jakby czekał na wsunięcie go w otwór odkurzacza. Jeden koniec węża był podniesiony, drugi zaś – skulony jak ogon węża (Serpen Cauda z gwiazdozbioru).Zdecydowanym ruchem wyciągnęłam wąż spod koca. Sen w tej samej chwili się i zaparzyłam sobie bardzo mocną kawę. Pomyślałam, że dobrze byłoby, gdyby to była do komputera i zaczęłam pisać opowiadanie dla dzieci. Chciałam przybliżyć dzieciakom trochę wiedzy ze „Świata Zofii”. Siedziałam nad komputerem i stukałam w klawiaturę. Przez kilka godzin. Nie można wówczas myśleć o czym innym. Trzeba w tekst włożyć dużo serca, by stał się dla maluchów zrozumiały i przede wszystkim ciekawy. Minęła godzina, może dwie, stukania w klawiaturę w ciszy i skupieniu. W całkowitej pustce, rozkosznej pustce. I nagle… po prostu wstałam z fotela, otworzyłam szafę, nachyliłam się nad dolną półką i odsunęłam mały ruchem wyciągnęłam wąż. Stałam z nim w sypialni przez dłuższy czas i patrzyłam na niego z wielkimi, wyłupiastymi oczami i rozwartymi ustami. Czekałam, aż sen się skończy… chyba sen! Bo bywają powroty snów. Nie obudziłam kawę każdego ranka, idę do piekarni po bułeczki, zmywam, gotuję, piszę, idę na cmentarz porozmawiać z mężem. Chociażby o takim dniu i nocy, jak ten, który minął. I modlę się do św. Antoniego o to, by znalazł chociażby jedną rzecz, którą zgubiłam. I nic! Widocznie ma dużo zleceń. Trzeba poczekać! Ot co!I co to było właściwie? Co o tym myśleć, jeśli nie jestem na jawie? Jasnowidzenie?Może coś nie tak z głową? Wizje paranormalne mają inny wymiar niż wąż odkurzacza. O, kurczę! Ale zamiast węża powinien siedzieć św. Antoni. Myślę, że nie można sobie odpowiedzieć na to pytanie. Sądzę, że nikt nie zna odpowiedzi, może to mała cząstka tego, co nie ma barier czasu i przestrzeni. Jest to coś, co nie porusza się w czasie. Zwykły wąż do odkurzacza i mnóstwo nietuzinkowych, wszelakich myśli, które mają sens, pod warunkiem że piszę to na kurczę, nie wierzę!!!Koniec Wersji Demonstracyjnej
Z życia wzięte. Interesują cię perypetie i problemy innych ludzi? Przygotowaliśmy dla ciebie poruszające i chwytające za serce prawdziwe historie. Przekonaj się, z jakimi problemami i trudnościami losu przyszło się zmierzyć osobom takim jak ty. Zdrada, kłamstwa, wielka miłość, macierzyństwo i uzależnienia. Przeczytaj
Top 5 Angielskie Wpadki: wpadki z życia wzięte - Naucz mnie! mówić pięknie po angielsku Naucz mnie! mówić pięknie po angielsku Subskrybuj stronę dam ci znać o nowych odcinkach Poprzedni odcinek: TOP5 ANGIELSKIE WPADKI: seksualne Uważaj na te błędy! Zobacz TOP5 : seksualne Najpopularniejsze: TOP5 ANGIELSKIE WPADKI: W TOALECIE Uważaj na te błędy! Zobacz TOP5 : W Toalecie Darmowe szkolenie Angielski Bez Czasu i Talentu Zobacz Następny odcinek FB Comments Will Be Here (placeholder) Najlepsze Kursy Angielskiego - All Right Reserved
Z Życia Wzięte Poleca Historie Niesamowite - Wydawnictwo Bauer Sp z o.o. S.k., w empik.com: 6,49 zł. Przeczytaj recenzję Z Życia Wzięte Poleca Historie Niesamowite. Zamów towar z dostawą do domu!
Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?ReklamaCzy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?ReklamaCzy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Reklama Zauważyłeś literówkę lub błąd? Napisz do nas.
. 83 209 458 135 231 197 236 311

wpadki z zycia wziete