Edyta Folwarska: Pani Magdo, mówi się, że kwintesencją wesela jest podany o północy weselny tort. Jaki Pani zdaniem powinien on być? Magda Gessler: Tort powinien być lekki jak piórko i zdecydowany w kolorze. Najlepiej oczywiście biały. Biel tego dnia jest symboliczna. Zaproponowałabym migdałowy z białym makiem i pięknymi białymi truskawkami. Dość trudno je zdobyć, ale przecież ślub teoretycznie bierzemy raz w życiu, więc warto się postarać. Tort migdałowy jest fenomenalny, połączony białymi biszkoptami nasączonymi wodą jaśminową i wzbogacony żółtymi malinami stanowić będzie wyjątkową, niebanalną i pyszną ozdobę weselnego wieczoru. Nie jestem tylko pewna, że należy go podawać o północy, ale skoro ktoś ma taką potrzebę... Czy to prawda, że preferowane przez nas smaki łakoci wiele mówią o nas samych? Ludzie, którzy uwielbiają gorzką czekoladę, są inni niż ci, którzy preferują mleczną. Drożdżówki robione według starych receptur smakują kompletnie inaczej niż te z wielotygodniowym terminem przydatności do spożycia. Rzeczywiście są takie osoby, które tej różnicy nie dostrzegają. I tak, ci, którzy wolą łakocie na margarynie, pod wieloma względami różnią się od tych, którzy cenią w nich niepowtarzalny smak prawdziwego masła i śmietany. Margaryna to w ogóle polska tragedia, powinna być zabroniona, walczę z nią ze wszystkich sił. Trzeba przyznać, że Pani torty i bezy robią ogromne wrażenie. Zarówno wizualne, jak i smakowe. Czym jest ten składnik „X”, który sprawia, że Pani wyroby są niepowtarzalne? Może chodzi o to, że wkłada w nie Pani całe swoje serce? Tajemniczym składnikiem są najlepsze produkty i brak hochsztaplerki. W „Słodkim...” nie ma miejsca na sztuczne dodatki, barwniki i aromaty. Jest samo dobro. Sprawdzona receptura połączona z wyobraźnią smaku tworzy niezapomniane desery. Nie oszczędzam na ilości żółtek, bo gdy już popełnia się przestępstwo jedzenia słodyczy, niech ono będzie przynajmniej w pełni uzasadnione. Uwielbiam robioną przez Panią bezę pistacjową. Kiedy przechodzę koło „Słodkiego... Słonego”, nigdy nie mogę się oprzeć i zawsze wychodzę z chociaż jedną małą bezą. Które z ciast uwielbia Pani najbardziej? Ciasto drożdżowe z kruszonką, strudel z serem, makowiec... To desery niezastąpione i nieosiągalne nigdzie indziej. Oczywiście, istnieją różne podróbki moich ciast, ale ja wiem, że nikt nie podrobi mojej jakości, bo trzeba nie tylko wydać na prawdziwe masło i żółtka, ale i na bardzo dobrego cukiernika. Kruche ciasto w „Słodkim...” jest najlepsze na świecie, ponieważ jego tajemnicę posiada moja rodzina i jest ona przekazywana z jednej osoby na drugą. W dodatku jest dochowywana – poza mną znają ją moje dzieci i pewna wspaniała kobieta, która pracuje z nami od lat. Na pewno przygotowywała Pani torty i ciasta na przeróżne wesela. Bez jakich słodkości taka uroczystość nie może się odbyć? Na pewno odeszłabym od serników i makowców, bo swoim istnieniem przytłumią słodycz i smak tortu weselnego. Zamiast tego proponuję drobne kruche ciasteczka w kształcie serduszek, koniecznie z różaną konfiturą. Pasować będą sławne obecnie makaroniki i wszelkie inne wykwintne, drobne ciasteczka. Brak mocniejszych słodkich akcentów przygotuje gości na doświadczenie przyjemności tortu, nie zagłębiałabym się więc w wymyślanie masy przedziwnych wyrobów. Po torcie z kolei warto mieć w zanadrzu praliny i inne ręcznie robione czekoladki, które są czymś obłędnym w towarzystwie mocnej kawy i koniaku. Czy przypomina sobie Pani taki najśmielszy, najciekawszy bądź najdziwniejszy tort, jaki Pani przygotowała? Mój pierwszy tort zrobiłam na Kubie, miałam wtedy dziesięć lat. Udał się cudownie, bo dobrze pamiętałam, jak robiła go babcia. To był przepyszny tort ananasowy przyrządzony z najbardziej dojrzałych ananasów, jakie można sobie wyobrazić. Ciasto nasączone ananasowym sokiem z rumem, przekładane waniliowym kremem bitym na maśle i galaretką z soku ananasa. Dzieła dopełniły kawałki świeżego ananasa dodane do kremu. Najdziwniejszym tortem był chyba ten z czarnego kawioru. Przygotowałam go w czasie pobytu w Madrycie. Był na nim portret młodego króla Hiszpanii, a sam tort składał się z pieczywa tostowego z czarnym kawiorem, przekładanego masą łososiową, masą z młodych zielonych szparagów i masą śmietankową. Portret wykonałam z plastrów szynki Serrano... Prezentacja tego słonego deseru była naprawdę sporym wydarzeniem. Mówi się, że serce mężczyzny zdobywa się przez jego żołądek. Czy to prawda? Czy Pani udało się w taki sposób oczarować mężczyznę? Kuchnia mojej babci i mojej mamy potrafiła zaczarować mężczyzn. Babcia Irena nauczyła mnie tego, że łyżką można zawojować świat, a co dopiero podbić męskie serce. Kobieta, która cudownie gotuje i podaje to tak, że posiłek kojarzy się facetowi z wejściem do nieba, na pewno ma dużo większe szanse od innych. Trzeba wiedzieć, co nasz mężczyzna lubi najbardziej, czego nie znosi, i pamiętać o tym, żeby nie podawać Francuzowi barszczu, a Hiszpanowi śledzia. Jaki afrodyzjak poleciłaby Pani naszym czytelniczkom? Wyobraźmy sobie, że szykują dla przyszłego męża kolację niespodziankę, która powinna zakończyć się bardzo namiętnie. Co kobieta powinna przygotować? Garnek świeżych muli, po uprzednim sprawdzeniu, czy ani jedna nie jest zepsuta, bo namiętna kolacja skończy się dramatem, a nie ekstazą. To proste, pyszne i efektowne danie w sosie z białego wina i szalotkami z kolendrą lub pietruszką jest dla zakochanych niezwykle zmysłowym doznaniem. Jest w tym dużo zabawy, ruchu i dotyku. Mule są bezpiecznym wyborem, ostrygi już niekoniecznie, bo na ostrygach trzeba się znać. Musimy też wiedzieć, czy nasz oblubieniec ostrygi toleruje, bo niejeden na ich widok najpierw staje jak wryty, a potem rzuca się do ucieczki. Szampan również jest afrodyzjakiem, ale tylko wytrawny. Słodki powoduje wyłącznie zawroty głowy. Uchodzi Pani za silną kobietę. Czy w relacjach z mężczyznami też jest Pani twarda i bezkompromisowa jak w kuchni? Czy może uważa Pani jednak, że przy mężczyźnie kobiety powinny być bezbronne, żeby dać mu poczucie siły i męskości? Kiedyś powiedziałam, że w domu jestem jak gejsza. Gejsze nie są słabe, są konsekwentne i konkretne, a jednocześnie kobiece i delikatne. Sekret polega na naturalnym połączeniu tych cech. Od kilkunastu lat jest Pani w cudownym związku, który jeszcze nie znalazł swojego finału przed ołtarzem. Czy zobaczymy Panią w sukni ślubnej? A może jednak uważa Pani, że miłość nie potrzebuje umowy na papierze? Miłość przede wszystkim nie potrzebuje reklamy (śmiech). Jaki jest według Pani przepis na udany związek? Tolerancja, słuchanie się nawzajem, wzajemny szacunek i... to coś, czego nie da się opisać słowami. Materiał pochodzi z Magazynu Wedding

tort jeż magdy gessler